گفت:فقیرم!باور کنید.

گفتند:نه!نیستی.

گفت:شما از حال و روز من خبر ندارید.

و حال و روزش را تعریف کرد؛گفت:که چقدر دستهایش خالی است و چه سختیهایی شب و روز میکشد.

ولی امام هنوز فقط نگاهش میکردند؛

گفت :به خدا قسم که چیزی ندارم.

گفتند:اگر صد دینار به تو بدهم،حاضری بروی و همه جا بگویی که از ما متنفری؟از ما فرزندان محمد(ص)

گفت:نه!به خدا قسم نه.

((هزار دینار؟))

نه!به خدا قسم نه.

دهها هزار؟

نه!باز دوستتان خواهم داشت.

گفتند:چطور میگویی فقیری؛وقتی چیزی داری که به این قیمت گزاف هم نمیفروشی!؟

((چطور میگویی فقیری؛وقتی کالای عشق به ما در دارایی تو هست!؟))

--